Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/112

 — Szczerze żałuję, że nie możesz w tej chwili poznać mnie bliżej. Wypocząłem już dostatecznie i chciałbym się udać w dalszą drogę do Chartumu; proszę cię więc, wybierz dla mnie wielbłąda!
 — Chętnie to uczynię, ale dopiero rano.
 — Teraz nie? Przyrzekłeś mi przecie...
 — Naturalnie i przyrzeczenia dotrzymam.
 — W takim razie obojętne ci jest, czy darujesz mi wielbłąda teraz, czy później.
 — Sądzę, że i tobie również.
 — O, nie, ja muszę odjechać zaraz.
 — A ja jestem przekonany, że odjedziesz aż rano.
 — Mówię ci jednak, że...
 — A ja ci mówię, — przerwałem ostro — że wszystko to, co mówisz, jest mi zupełnie obojętne. Wiem tylko to, że zostaniesz tutaj do rana i odjedziesz dopiero razem z nami.
 — Ależ, co tobie się stało, effendi? Już ja wiem, co robię i co mam robić. Albo czyżbym nie był już panem swej woli?
 Wstałem i on równocześnie zerwał się, patrząc na mnie dość groźnie.
 — Nie puszczę cię.
 — Jakiem prawem.
 — Prawem przemocy. Jestem władcą i panem nad tą studnią i nic się tu nie może stać bez mego pozwolenia.:
 Fakir miał strzelbę przy sobie, ja zaś pamiętałem o wszystkiem prócz tego, że on nagle może umknąć. A że karabin swój zostawiłem przy ognisku, mógł znakomity uczony myśleć spokojnie i bez obawy o ucieczce.
 — Obiecałeś mi dać wielbłąda, abym mógł przedsięwziąć dalszą podróż, — rzekł tonem stanowczości — zdaję się więc na twoje słowo.
 — Otrzymasz wielbłąda i pojedziesz, lecz kiedy, o tem nie było żadnej wzmianki. Pojedziemy wszyscy raniutko.