Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/14

 — A gdzież są usta?
 — Niema ich, ponieważ prorok ust nie potrzebuje; on mówi do nas przez koran.
 — Oczu także nie widzę...
 — Naco mu oczu, skoro nie potrzeba mu nic widzieć, gdyż w obliczu Allaha jest wszystko jasne.
 — Uszu także szukam napróżno....
 — Nie znajdziesz ich, bo ich niema. Prorok nie potrzebuje słyszeć naszych modłów, ponieważ sam przepisał nam dokładne ich słowa.
 — W takim razie powinna być przynajmniej broda...
 — Nie widać jej. Jakżesz można profanować ją kością słoniową, skoro przysięga na nią jest największą i najświętszą?
 — Wobec tego powinno z głowy zostać samo czoło.
 — Także nie. Ponieważ jest siedzibą ducha, a tego wyobrazić wcale nie można.
 — A więc z głowy tutaj nic niema.
 — Wcale nic — potwierdził — ale ja rozpoznaję każdy rys twarzy!
 — Nie widząc wogóle głowy? I niechże to kto pojmie!
 — Tak, chrześcijanin tego nie pojmie. Wy wszyscy rażeni jesteście nieuleczalną ślepotą.
 — Ty także, lecz ślepota twoja jest bardziej jasnowidząca, aniżeli najzdrowsze oko. Ty widzisz głowę, której brak wszystkiego. Zresztą, niewolno wam przedstawiać człowieka. O ileż karygodniejszem musi być portretowanie proroka.
 — Artysta, który sporządził ten obraz, nie znał tego zakazu.
 — Widział jednak proroka z pewnością.
 — W duchu! Ta strzelba jest prastara, jak sam zapewne to spostrzegasz, a człowiek, który ją zrobił, żył pewnie przed prorokiem.
 — Ależ to być nie może, przecie wówczas nie znano jeszcze prochu.
 — Elfendi, nie odbieraj mi szczęścia posiadania