Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/154

W nocy przedziurawiłem beczki i wszystka nafta wyciekła do rzeki.
 — Allah! Co ja słyszę!
 — Nie była to rzecz łatwa. Z początku miałem ochotę uciec, oczywiście zabrawszy ciebie, ale się przekonałem, że rozmawialiście jeszcze, a ty leżałeś poza nimi, wobec czego niemożliwe było dla ciebie wydobycie się stamtąd. Musiałem więc zaniechać ucieczki i przedsięwziąć co innego.
 — A to dlatego poczułem naftę, gdy rano wyszedłem na pokład. Ludzie tłómaczyli sobie, że to wskutek parowania. Widziałem też w trzcinie kilka nieżywych ryb.
 — Poniżej, z wszelką pewnością, będzie ich więcej. Czy woda była zabarwiona?
 — Nie.
 — A zatem nafta była dobrze oczyszczona albo też silny wiatr poranny spędził szybko wszelki osad. Dla nas to znakomite!
 — Ja, panie, nie widzę w tem nic znakomitego. Jeżeli odkryją tajemnicę, to podejrzenie padnie wyłącznie na nas.
 — Możliwe, ale co nam mogą udowodnić?
 — Ci ludzie nie będą się wcale pytać o dowody. Musimy więc wynieść się stąd i to jak najszybcej.
 — Bez kwestyi, że najpraktyczniejszem dla nas byłoby, gdybyśmy mogli czmychnąć, ale...
 — Jakie „ale“?
 — Przedewszystkiem nie możemy tego uczynić, bo naokoło są ludzie, którzy, spostrzegłszy nasze zamiary, zatrzymaliby nas z wszelką: pewnością, i sprawa przegrana na całej linii.
 — A możebyśmy spróbowali tak, jak wczoraj w wieczór — to znaczy poprostu uciec.
 — W takim razie strzelanoby do nas.
 — A czemu nie strzelano wczoraj?
 — Bo było ciemno, a dziś jest jasno i w tem cała różnica. Dziś z pewnością zastrzeliliby nas obu, gdyż mamy dzień i jest ich zresztą dosyć.