Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/169

 — Effendi? Ben Nil? Allah akbar — Bóg jest wielki.... Co ja słyszę, co słyszę!
 — Milcz gaduło! Zgubisz nas! — zdołałem szepnąć do starego i w tej chwili wszyscy, znajdujący się na pokładzie, otoczyli nas w koło.
 — Powiedz raz jeszcze, powtórz! — wołał Ibn Asl. — Co oni za jedni?
 Moje ostrzeżenie jednak poskutkowało. Zapytany nie odpowiedział i z miny jego wywnioskowałem, że namyśla się, co ma rzec.
 — Mów, kim oni są! — powtórzył Ibn Asl.
 — Kto? — odparł Abu en Nil niewątpliwie w tym celu, by zyskać na czasie.
 — Ci dwaj, których wymówiłeś nazwiska.
 — Ci? Ci dwaj? Nie znam ich wcale.
 — A przed chwilą nazwałeś jednego z nich effendim, a drugiego Ben Nilem... Słyszałem na własne uszy!
 — No tak, wypowiedziałem nazwiska, ale nie miałem na myśli tych dwu obcych.
 — Szatan przez usta twoje przemawia!... W jakiż sposób mógłbyś mówić o effendim i Ben Nilu, jeśli ci nimi nie są?
 — Sam nie wiem, co powiedziałem w przystępie oburzenia i rozpaczy. Przecie kazałeś mnie związać za to, że wspomniałem o effendim i Ben Nilu. Czyż więc dziwi cię to, iż powtórzyłem do samego siebie nazwiska, które nie wiem z jakiego powodu były przyczyną mego nieszczęścia?
 — Krzyczałeś wyraźnie: Co się z tobą stało, za co cię związano... Skądże wzięło ci się to pytanie?
 — Mówiłem to do siebie... Tak... Za co cię związano, Abu en Nilu? Czy nie wolno mi było tego powiedzieć?
 — Czy ty, psi synu, ty, wnuku psiego syna, myślisz, że ja głupi? Dajcie tu bat! Zaraz usta mu się rozwiążą!...
 W tej chwili rozległ się na brzegu głośny, rozpaczliwy okrzyk: