Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/177

żano na nas bardzo mało, nawet nasz dozorca interesował się więcej ruchami okrętu, dlatego mogliśmy, chociaż bardzo pocichu wymienić między sobą słów parę, ku czemu zresztą dał powód okręt, stojący u brzegu. Przejeżdżaliśmy właśnie obok i Abu en Nil ozwał się:
 — Czy nie byłoby wskazane, effendi, bym w tej chwili zawołał na moich ludzi?
 — Na Allaha — nie! Pogorszyłbyś tylko całą sprawę, nic więcej.
 — Ale ja, za wszelką cenę, muszę wrócić na swoje stanowisko i nie pojadę z tym przeklętym Ibn Aslem.
 — Który wcale nie ma zamiaru pytać się ciebie, czy ty chcesz jechać z nim czy nie. Ty musisz!
 — Cóż on ze mną uczynić zamierza?
 — To samo, co z nami obydwoma.
 — No, a co z wami?
 — Allah wie, nie ja. Ty sam winieneś temu, że znalazłeś się w tak przykrem położeniu.
 — Byłem tak zalękniony, że wprost nie zastanawiałem się nad tem, czy wymówienie waszych nazwisk może spowodować jakie nieprzyjemności.
 — Byliśmy powiązani i to powinno było ci wystarczyć do zoryentowania się w sytuacyi.
 Zbliżaliśmy się do dżezireh. Na prawym brzegu rzeki drzewa stały rzadko od siebie tak, że w jednem miejscu był widok na otwarty step. Mimo, że znajdowałem się w postawie leżącej, spostrzegłem przez ten wyłom człowieka, pędzącego co tchu na wielbłądzie w kierunku rzeki. Zobaczywszy okręt, podpędził zwierzę, okładając je kolbą niemiłosiernie. Ibn Asl stał niedaleko nas i mówił:
 — Patrzcie, oto Oram, którego przysyłają nam w poselstwie, niestety, nie możemy zabrać go na okręt, bo wskutek zatrzymania się, reis effendina łatwo mógłby nas dopędzić.
 Przyłożył ręce do ust i krzyknął na jeźdźca:
 — Maijeh es Saratin! Maijeh es Saratin!