Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/184

 — Kullu szejatin — wszyscy dyabli! Czy tylko nie łżesz?
 — Możesz wierzyć lub nie — wszystko mi jedno.
 — Gdzieżeście się spotkali?
 — Nad studnią.
 — Którą?
 — Nie chce mi się powiedzieć.
 — Musisz.
 — Nie muszę, bo to moja tajemnica. Każ mi rozwiązać ręce i nogi, a zaprowadzę cię do niego, jeżeli zaś nie chcesz, to będziesz miał na sumieniu i jego i cały oddział.
 — To mi się podoba, — zaśmiał się — chcesz się ratować zapomocą kłamstwa.
 — Kłamstwa! A skądbym wiedział, że on się wyprawił przeciw mnie?
 To go zastanowiło, dlatego zapytał:
 — Byli pieszo?
 — Nie, na wielbłądach.
 — Ilu ludzi?
 — Eh, czy myślisz, że mam chęć dać się brać na spytki, jak żak szkolny? Wystarczy, gdy ci powiem, że wszyscy zostali schwytani i że czeka ich to wszystko, co ty ze mną wyprawiasz.
 — Są więc niedaleko?
 — No, niebardzo, bo myśmy ich znacznie wyprzedzili na doborowych wielbłądach.
 — A czemużeś ich pozostawił?
 — Znajdują się w pewnych rękach. Znasz może człowieka, który mianuje się fakirem el Fukara?!
 — Oczywiście, rozmawiałem z nim jeszcze przedwczoraj wieczorem. Dlaczego się o to pytasz?
 — Bo on spotkał nas przypadkowo i chciał ratować jeńców.
 — I udało mu się?
 — A czyż znajdowałbym się obecnie tutaj, gdyby tak było? Ma on też porządną nauczkę za to, że śmiał wmieszać się do moich spraw, bo sam dostał