Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/185

się do niewoli. Nie pojmuję, jak mogłeś ważyć się na coś podobnego... Wysyłasz ludzi, by mnie schwytali, chociaż dobrze wiesz, że nie uda się to nikomu i nigdy.
 — Człowieku, czyś ty zwaryował? Toż właśnie w tej chwili jesteś schwytany i znajdujesz się w mojej mocy, jesteś moim więźniem.
 — Bynajmniej. Wrócisz mi wolność zaraz, jestem o tem najmocniej przekonany.
 — Prędzej mnie djabeł porwie...
 — Nie klnij i nie przysięgaj się daremnie, bo sam nie wiesz, co czynisz!
 — A ty jesteś chytrzejszy niż lis i nikt nie śmie ci zaufać. Wyobrażasz sobie tylko, żeśmy cię chwycić chcieli, i podajesz to za rzeczywistość, jakbyś naprawdę o wszystkiem wiedział.
 — Czy wyobrażam sobie tylko, że twój ojciec jest dowódcą?
 — No, co do tego. Ale dlaczego udałeś się w kierunku dżezireh Hassania?
 — Ażeby potargować się z tobą.
 — Któż ci powiedział, że ja się tam znajdowałem?
 — Twój ojciec i zdaje mi się, że to najpewniejszy dowód, iż z nim rozmawiałem.
 — O cóż to chciałeś targować się ze mną?
 — O jeńców, których mam w ręku.
 — E? Spodziewałeś się okupu?
 — Pomówimy o tem później.
 — Nie pojmuję, dlaczego nie mówiłeś ze mną o tem zaraz po przybyciu do mnie wczoraj wieczór.
 — Ba, ale w takim razie musiałbym był przyznać się, kim jestem, i nie mógłbym był uratować reisa effendiny.
 — Wiedziałeś, że go oczekuję?
 — Ojciec twój mi powiedział.
 — Niemożliwe. Mój ojciec za nic w świecie nie mówiłby z tobą o tem.
 — Wygadał się mimowolnie.
 — Nie rozumiem.