Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/21

 — Tak.
 — A gdzie pasą się wasze trzody?
 — Między Bir es Serir a Dżebej Modjaw.
 — Słyszałem o Beni Fessarach; to waleczni mężowie, a szczęście mieszka w ich namiotach.
 Chciał wybadać przewodnika. Ponieważ człowiek ten był tak nieostrożny, że wymienił szczep, do którego należał, były mi już obojętne dalsze jego odpowiedzi. Rozciągnąłem się na trawie jak długi, oparłem łokieć na ziemi i przybrałem minę zupełnej obojętności. W istocie jednak przypatrywałem się każdej minie wrzekomego dżelabiego. Na ostatnią uwagę rzekł przewodnik:
 — Tak, szczęście u nas mieszkało, lecz potem nas opuściło.
 — Niech je Allah powróci! Co się stało?
 — Ibn Asl porwał nasze kobiety i córki.
 — Nie wiem o tem ani słowa.
 — Ale imię tego rozbójnika słyszałeś już pewnie nieraz.
 — Pewnie! Czyny jego są takie, że musi się o nim słyszeć. Więc on na was napadł? To sobie trudno pomyśleć, bo przecież wy jesteście wiernymi muzułmanami, więc nie wolno mu szukać u was niewolnic. Mylisz się chyba, to jakieś plemię pogańskie musiało się tego dopuścić.
 — Nie mylę się; to udowodnione, że Ibn Asl. Jeśli temu nie wierzysz, mogę ci łatwo dowieść, gdyż ten...
 Poznałem po nim, że chciał wskazać na mnie i powiedzieć: „ten effendi“. Szczęściem spojrzał na mnie, a ja dałem mu znak ostrzegawczy. Poprawił się więc i mówił dalej:
 — Ten wypadek mogą potwierdzić żołnierze, którzy byli u nas i którym teraz przewodniczę.
 Zaczął opowiadać. Oczywiście, że w opowiadaniu zjawiała się i moja osoba, lecz przewodnik był tyle ostrożny, że nazywał mnie zawsze „obcym efiendi“