Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/214

wiedzieć, effendi, ale... puść mnie jeszcze raz na wolność, pozwól mi wysiąść z łodzi na najbliższym przystanku!
 — Chcesz się dostać z powrotem na swój okręt?
 — Ba, ale nim do niego zdążę, będę z pewnością uwięziony.
 — No dobrze, ale zważ, że byłbyś sam jeden bez żadnych środków, nie masz przy sobie niczego. W jakiż sposób dałbyś sobie radę w dzikiej okolicy?
 — Zabiorę Ben Nila.
 — O, nie! — przerwał wnuk — jesteś ojcem mego ojca, a Allah przykazał czcić i szanować cię należycie. W tym wypadku jednak muszę ci odmówić posłuszeństwa, bo jestem sługą effendiego i nie odważyłbym się nigdy pozostawić go samego.
 — Synu mego syna, ktoby to był przypuścił o tobie! Czy wyprzesz się krwi, która w żyłach twoich płynie? Smiałbyś sprzeciwić się prawu, które nosi każdy człowiek w głębi swej duszy?
 — Mnie się zdaje, że miłość dla ciebie i wierność dla effendiego dadzą się ze sobą pogodzić najzupełniej. Nie musisz wcale odłączać się od nas. Znam effendiego i wiem, że otoczy cię swą opieką.
 — Ba, ale to przechodzi jego siły.
 — Nie należy w to wątpić! On może wszystko, co tylko chce.
 — No, ja ci znowu nie przyrzekam więcej, niż mogę, — wtrąciłem — zapewniam cię jednak, mój Abu en Nilu, że nie powinieneś się obawiać. Reis effendina przebaczy ci to, co już minęło.
 — O, effendi, gdyby to było prawdą, na klęczkach złożyłbym mu podziękę, bo musisz wiedzieć, że ja nie jestem tak złym, jak ci się wydaje.
 — Wiedziałem o tem i dlatego udzieliłem ci pomocy wówczas.
 — Nikt już nie ujrzy mnie na pokładzie okrętu handlarza niewolników.
 — Wierzę ci i wstawię się za tobą do reisa effendiny.