Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/218

 Powitanie to przeraziło starego do tego stopnia, że prawie oniemiał i nic nie odpowiedział.
 — Jeżeli się nie mylę, — mówił reis effendina dalej — to imię twoje brzmi Abu en Nil. Nieprawdaż?
 — Tak jest, effendi, — jęknął stary drżącym głosem.
 — Widzieliśmy się w Gizeh, co?
 — Tak, efiendi, w Gizeh...
 — Nazywaj mnie emirem. Wiesz przecie dobrze, że mam prawo do tego tytułu. Byłeś sternikiem na dahabijeh es Semek, którą wówczas skonfiskowałem, no gadaj!
 — No, tak, byłem.
 — I uciekłeś mi, ty jeden z całej załogi... Wiem już... Miło mi dobrodzieja powitać... Hej, związać draba i wrzucić do ciemnicy!
 — Emirze, nie trzeba mnie wiązać, — błagał stary — nie jestem twoim wrogiem i przybyłem dobrowolnie.
 — Jakto? Przecie mój żołnierz z warty chciał już strzelać do ciebie. Kłamiesz, starcze, o tej swojej dobrej woli. Gdzie znajduje się teraz „Jaszczurka“?
 — W Maijeh es Saratin.
 — Nie znam takiej miejscowości. Cóż tam „Jaszczurka“ ma do roboty?
 — Schowała się przed tobą.
 — A zatem ma nieczyste sumienie, skoro musi chować się przedemną. Czego ona szukała koło dżezireh Hassanii?
 — Ciebie chciała schwytać.
 — Mnie, mnie chciała schwytać? Do dyabła, jesteś bardzo otwarty. Kto jest reisem „Jaszczurki“?
 — Niema tam reisa. Komenda spoczywa w ręku samego właściciela, Ibn Asla.
 Imię to wywołało wpośród całej załogi wielkie poruszenie, nawet sam reis eiiendina był niemało zdumiony.
 — Czy mi się nie przesłyszało? Ibn Asl, powiadasz? Ten najsłynniejszy rabuś niewolników znajduje