Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/235

 — Zapewne wtedy, gdyśmy już odpłynęli. Allahowi niech będzie cześć i chwała, że udało mi się uratować mu życie! Nie wierzyłem, że będzie tak nieprzezorny i wlezie w nastawioną nań sieć.
 — Panie! przestraszasz mnie swojem opowiadaniem. Krew ścina mi się w żyłach i nogi drżą podemną. Czy reisowi, któremu niech Allah błogosławi na każdym kroku, groziło jakie niebezpieczeństwo? Z czyjejże to strony?
 — Ze strony Ibn Asla.
 — Straszne! Język odmawia mi posłuszeństwa. Mów, panie, mów!...
 — Ale wprzód zapytam cię, czy przypadkiem nie wiesz, kim jestem ja?
 — Skądże znowu...
 — Jestem effendim z kraju chrześcijańskiego i przyjacielem reisa effendiny, którego...
 — Allah! — przerwał mi z niesłychaną trwogą. — Ty? Ty jesteś owym obcym effendim, który tyle już niewolników wyrwał z sieci rabusiów?
 Umilkł, namyślając się widocznie nad tem, co powiedział i że może powiedział więcej, niż wypadało. Ja zaś udałem, jakobym tego wcale nie zauważył, i rzekłem:
 — Słyszałeś więc o mnie? Cieszy mnie to, bo nie będę zmuszony rozprawiać z tobą wiele. Wiesz zatem, że pomagam emirowi w spełnianiu ważnego zadania.
 — No, tak, wiem, ale tylko tyle, że osiągnąłeś to, czego sam emir nie zdołał.
 — Zrozumiesz więc, że Ibn Asl żywi z tego powodu śmiertelną nienawiść do mnie.
 — Oh tak, większą nawet nienawiść niż do reisa effendiny.
 — I doświadczyłem tego nie dawniej, jak wczoraj. Muszę ci to opowiedzieć.
 Powtórzyłem mu w krótkości wszystko, co mnie spotkało, przemilczając oczywiście rzeczy zbędne, a przedewszystkiem to, że widziałem się z reisem effendiną.