Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/253

 — Dobrze, więc zaprowadź mnie do posterunku, który jest najbliżej emira! Zostawię tam wielbłąda i dalej już udam się pieszo.
 Zapytałem w drodze przewodnika, czy nie spostrzegli Ibn Asla, na co mi odpowiedział twierdząco. Ibn Asl przybył jeszcze po południu i rozłożył się obozem na południowym końcu maijeb.
 — Podpatrywaliście, co robi, gdy noc zapadła?
 — Reis effendina był sam na wywiadach.
 — Palą ognie?
 — Nie wiem, bo od dłuższego czasu stałem tu na posterunku.
 Minęliśmy kilku z rzędu asakerów, poczem zostawiłem na opiece jednego z nich swoje zwierzę i rozkazałem przewodnikowi, ażeby sprowadził do mnie emira. Byłem bowiem bardziej utrudzony, a emir wypoczął, mógł więc pofatygować się naprzeciw mnie. Niedługo trwało, a przewodnik przyprowadził istotnie emira, który powitał mnie z wielką radością.
 — Są już tu od południa — szeptał zadowolony, ściskając mi ręce.
 — Rozłożyli ogniska?
 — Aż sześć. Prawdopodobnie chcą przez to opędzić się od złośliwych komarów, gdyż wiem, że bez ognia w pobliżu bagna niktby nie mógł wytrzymać. Tu na szczęście, w ciemnym i dość suchym lesie plaga ta nie jest tak dotkliwa.
 — Wiadome ci są plany, które Ibn Asl rano zamierza wykonać?
 — Effendi! Cóż ty myślisz, że jestem prorokiem?
 — No, nie, ale przypuszczam, że byłeś już na miejscu i mogłeś podsłuchać.
 — Niechże Allah broni! Miałżebym aż tak daleko wleźć pod rękę opryszkowi, iżbym mógł słyszeć jego słowa? Wszak spostrzeżonoby mnie i schwytano na pewne.
 — A zresztą są pewne oznaki, z których można wyciągnąć wnioski. Czy nie zauważyłeś coś podobnego?