Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/27

 — Czy drzewa są wysokie?
 — Czasem bardzo wysokie.
 — Czy jest podszyty?
 — Miejscami gęsto. Jest tam studnia, dająca dużo wody i odżywiająca liczne krzaki i wijące się rośliny.
 — Czy można przejechać na wielbłądach?
 — Tak, jeśli szuka się rzadziej zarosłych, otwartych miejsc.
 — A więc narazie wiem dość i możemy wyruszyć.
 — Czy nie lepiej pojechać na zachód za tym kupcem i dowiedzieć się, czy on rzeczywiście zwrócił się z powrotem?
 — To zbyteczne. Jestem pewien, że to uczyni i niebawem natrafimy na jego ślad.
 Ponieważ jechał prędko, zniknął nam dawno z oczu. Osiodłaliśmy wielbłądy, wsiedliśmy na nie i ruszyliśmy ku wschodowi, ja z przewodnikiem na czele, a żołnierze za nami w zwykłym karawanowym porządku, jeden za drugim. Siedząc w naszem pobliżu, słyszeli wszystko. Teraz byli ciekawi, czy moje przypuszczenia były słuszne i, gdyby tak było, płonęli żądzą zrobienia użytku ze swoich strzelb.
 Opuściliśmy studnię po tropie, który dżelabi zostawił, jadąc do nas. Po upływie pół godziny zobaczyliśmy drugi trop, wiodący od prawej strony i łączący się z pierwszym. Zsiadłem, żeby go zbadać. Przewodnik przyłączył się do mnie z ciekawości. Przypatrywałem się śladom, a wyprostowawszy się, rzekłem:
 — To był dżelabi, całkiem tak, jak przypuszczałem.
 — Jak możesz to twierdzić, effendi? Przecież mógł to być i ktoś inny.
 — Nie, to on. Przypatrz się śladom pierwszego tropu; poszczególne źdźbła trawy są wyrwane. W drugim tropie masz to samo.
 — To prawda, ale...
 — Tu niema żadnego „ale“. Wielbłąd dżelabiego ma czułe podeszwy i wyrywa trawę palcami. Drugi trop ma wyraźniejsze odciski, wyrzucane na zewnątrz.