Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/283

 — Masz słuszność, trzeba się pospieszyć.
 — Może lepiej będzie, gdy ja pójdę naprzód, bo im wcześniej będę na miejscu, tem lepiej.
 — A więc idź i weź Ben Nila, a ja o ile możności przyspieszę pochód!
 Okazało się, niestety, że obawy moje były uzasadnione. Przybywszy z Ben Nilem na północny stok góry, spostrzegłem odrazu, że stało się coś, co się stać nie powinno. Tuż niedaleko miejsca, na którem pasły się wielbłądy zauważyłem pięciu ludzi, a dalej, gdzie koryto wrzynało się w głąb góry, znajdowała się grupa ludzi, którzy nie powinni byli znajdować się tutaj, gdyby było nie zaszło coś nadzwyczajnego. I tu było również pięciu. Dwu z nich leżało na ziemi, a tamci pochylali się nad nimi. Zobaczywszy mnie jednak, stanęli wyprostowani, czekając, dopóki się nie przybliżę. Byli to: przewodnik fesarski i askari, któremu powierzyłem był komendę, oraz jeden z asakerów. Z daleka już wywnioskowałem z ich zachowania się, że zaszedł jakiś przykry wypadek.
 — Co się tu stało? — zapytałem — Dlaczego ci dwaj leżą na ziemi?
 — Effendi, oni... oni są ranni... — odrzekł stary askari.
 — Kiedy? W jaki sposób? Kto?...
 — Jakiś obcy...
 — Jakżeż to możliwe... Nie wiecie, co to za jeden?
 — Nie widziałem go nawet, a ten — wskazał obok stojącego żołnierza — pełnił wartę i widział go wprawdzie, ale nie wie, kto to był.
 — A reszta strażników?
 — Nie wiem, czy oni go poznali, i nie mogę ich pytać, bo leżą, nie dając znaku życia.
 — Ale widzę ich tylko dwu i tego trzeciego tutaj, jest więc razem trzech, a ja przecie rozkazałem wyraźnie, by pięciu strzegło wielbłądów!
 — Effendi, — ozwał się stary askari, spuszczając wzrok — teraz to już stoi pięciu...