Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/29

 — Dobrze, więc zjedźmy na lewo, ażeby od północy dostać się do lasu, podczas gdy oni spodziewać się nas będą od zachodu. Ponieważ mamy przed sobą znaczne okrążenia, musimy jechać szybcej, niż dotychczas.
 Ruszyliśmy dalej i to tak szybko, jak tylko wielbłądy pędzić zdołały. Po jakimś czasie spostrzegliśmy nowy trop, potem drugi, trzeci i czwarty. Wszystkie ślady biegły mniej więcej w kierunku południowo wschodnim ku lasowi. Nie zsiadając, widziałem, że każdy trop miał odciski trzech wielbłądów.
 — Czyżby to były same forpoczty? — pytał przewodnik, który znów jechał obok mnie.
 — Oczywiście — odrzekłem. — Widzisz, że miałem słuszność. Przypuśćmy, że linia tropu dżelabiego leżała w samym środku linii forpoczt, to wynika z tego suma jedenastu forpoczt po trzech ludzi, co czyni trzydziestu trzech ludzi. A wielu mogło zostać tam w lesie? Można przypuścić, że zastaniemy tam przy najmniej podwójną liczbę, a więc sześćdziesięciu przeciwników.
 — W takim razie musimy przygotować się na srogą walkę.
 — Na żadną; będziemy tacy rozumni, że nie zostawimy im ani chwilki czasu na obronę.
 — Czy masz na myśli otoczyć ich i wystrzelać, zanim zdołają użyć broni?
 — Prawdopodobnie otoczymy ich, lecz nie będziemy ich zabijać. Nie chcę przelewać krwi. Wogóle nie wolno nam zaatakować ich wcześniej, zanim zdołamy im udowodnić, że na nas godzili.
 — W jaki sposób damy im to do poznania?
 — Zostaw to mnie! A nawet, kiedy będziemy mogli rzucić im w twarz ich wrogimi zamiarami, nie będziemy mieli prawa zabierać im życia, gdyż plan ich nie będzie jeszcze wykonany. Gdybyśmy nawet mieli to prawo, wolałbym ich oszczędzać, by wydać ich w ręce reisa effendiny.
 — To szkoda. No, ale musimy cię słuchać. Gdy