Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/423

 — Gdzież jest twoja pani?
 — Na pokładzie; zagadała umyślnie brata i wyciągnęła go aż tam, ażebym mogła rozmówić się z tobą.
 — A jeżeli on wróci niespodzianie i zobaczy, co tu robisz?
 — O, nie. Już ona go tam zatrzyma aż do chwili, gdy jej dam znak, że spełniłam swoje zadanie.
 — Dobrze, przynieś mi ostry nóż, a żywo!
 W parę sekund później podała mi żądany nóż, którego jednak nie mogłem wziąć, bo ręce miałem związane.
 — To jeszcze nie dosyć, moja kochana. Chcesz się przysłużyć należycie swej pani, to przyjdź tu i rozetnij mi powrozy na rękach.;
 — Allah! Tego się nie spodziewałam! Żądasz ode mnie rzeczy nad moje siły. No, ale odważę się na wszystko, chociaż ręce mi drżą okropnie... Jesteś dobroczyńcą mej pani i nie mogę ci odmówić pomocy.
 Istotnie ręce jej drżały mocno, gdy przecinała powróz. Wziąłem potem nóż od niej i, uścisnąwszy jej rękę, rzekłem:
 — Dziękuję ci, Fatmo; jesteś najpoczciwszą ze wszystkich kobiet na świecie, za co Allah ci stokrotnie zapłaci. Czy dużo ludzi znajduje się na pokładzie?
 — Dwudziestu kilku. Śpią na brzegu.
 — A gdzie są ci, którzy nas przywieźli z Faszody?
 — Są razem z naszymi.
 — W takim razie łódź ich wisi jeszcze koło okrętu.
 — Tak.
 — Dziękuję ci, możesz odejść i nie trudź się dawaniem znaku swej pani, bo ona bez tego dowie się za parę minut, że spełniłaś godnie jej polecenia. Prawdopodobnie zobaczymy się jeszcze, i wówczas potrafię ci się odwdzięczyć należycie; teraz nie mogę.
 Cofnęła się do drugiego przedziału, a Ben Nil rzekł:
 — Co za szczęście, effendi! Miałeś zupełną słusz-