Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/428

siedział jeden tylko człowiek. Gdy człowiek ten nas zobaczył, podpłynął ku nam, zwinął żagiel i zapytał:
 — Skąd przybywacie?
 — Z góry — odrzekłem, wskazując poza siebie.
 — Co za jedni jesteście?
 — Niby, dlaczego o to pytasz? Jesteś urzędnikiem, czy może nawet samym mudirem?
 — Ech, gdzieżbym znowu był aż tak wielkim panem... Jestem zwykłym rybakiem i wybrałem się z rozkazu mudira na poszukiwanie dwu zaginionych ludzi. Jeden ma być obcym efiendim, a jego towarzysz, młody jeszcze, nazywa się Ben Nil. Skoro więc spostrzegłem was dwu w łódce, zaraz sobie pomyślałem, że może właśnie jesteście tymi, których szukam.
 — Znasz sangaka arnautów?
 — Widziałem go, ale nie rozmawiałem z nim nigdy.
 — Lubisz go, czy nienawidzisz?
 — Pytanie to jest dla mnie kłopotliwe... Że jednak nie spodziewam się po was niczego ani dobrego, ani złego, odpowiem: ani jedno, ani drugie; jest mi obojętny, pomimo, że posiada wpływy, władzę i może bardzo wiele.
 — Wobec tego i ja będę szczery, aczkolwiek nie wiem, czy dobrze zrobię. Jesteśmy tymi, których szukasz...
 — Istotnie? — zapytał, nie posiadając się z uciechy. — Hamdulillah! Ja właśnie, a nie kto inny, zarobię wiele pieniędzy...
 — W jaki sposób?
 — Mudir wypłaci mi sto piastrów, bo obiecał je dać temu, kto was odnajdzie.
 — My jednak wrócilibyśmy do mudira i bez twojej pomocy.
 — Allah! Czyżbym się łudził? Nie dostanę więc nic?
 — Żądać możesz na wszelki wypadek.
 — Ee, nie głupi jestem... Zamiast piastrów, dostałbym pięćset kijów...