Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/462

 — Byłeś tam osobiście?
 — No... taak... to jest... byłem.
 Odpowiedzią tą zdradził się zupełnie.
 — W takim razie wiesz doskonale, co mówisz. Dowiedzieliśmy się od ciebie, że tam mieszkają Szurowie, gdy tymczasem inny zupełnie szczep rozsiadł się w tej okolicy, a mianowicie Tuiczowie.
 — Tuiczowie? — powtórzył zmieszany. — Ci mieszkają gdzieindziej.
 — Kłamstwo! Tuiczowie zajęli okolice na prawym brzegu, Kyczowie zaś na lewym, a ziemia Szurów zaczyna się daleko na zachód. Co zaś do odległości, to powiadasz, że dostaniemy się tam za cztery dni i chcesz przez to zwieść nas, byśmy nadaremnie żeglowali do Bahity, dokąd nawet przy sprzyjającym wietrze dwudziestu czterech dni potrzeba. Widzisz więc, że dałeś się złapać niebacznie.
 — Ja nie kłamię, effendi — uniewinniał się.
 — Effendi? Znasz mię zapewne, skoro tytułujesz mię w ten sposób.
 — No, ja tak nazywam każdego zamożnego podróżnika z rasy białej.
 — A więc uważasz mię za wielkiego i bogatego człowieka, mimoto zaś zdaje ci się, że mię zdołasz okłamać. O, nie, ptaszku, nie uda ci się to wcale.
 — Panie, przecie powiedziałem szczerą prawdę...
 — We wszystkiem, coś mówił, jedno jest tylko prawdą, a mianowicie to, że znasz seribę. Zależy ci jednak na tem, abyśmy jej nie znaleźli, i dlatego wskazałeś nam mylną drogę. Ja jednak biorę za prawdę zupełnie coś przeciwnego: oto seriba nie leży nad Bahr el Dżebel, lecz nad dopływem Rol, skąd właśnie przywiosłowałeś. Musisz tedy. powiedzieć, do kogo należy Seribah Aliab, boś tam był i wiesz wszystko.
 — Ona należy do... do... — zająknął się, — do jednego z białych, ale nazwisko jego wywietrzało mi z głowy.
 — Powiedz raczej, że nie chcesz go wymienić, bo