Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/485

 — Nie żyje? — spytałem.
 — Jeszcze wierzga nogami.
 Myśmy go nie chcieli odrazu zabić, bo któżby dzielił rozmaitych wskazówek — dodał stary sternik
 — Bardzo mądrze zrobiłeś. Puść go, Agadi; zobaczymy, czy da się co z niego wydobyć.
 Odsunąłem Agadiego, pochyliłem się nad żołnierzem, ujątem go za rękę, by nie uciekł, i zapytałem:
 — Wiesz, kto jestem?
 — Effendi — wykrztusił z wielką trudnością, przecierając oczy.
 — Gdzie Murad Nassyr?
 — Poszedł na ryby.
 — A wachmistrz?
 — Tak samo... i ośmiu asakerów.
 — Brakuje więc jeszcze jednego.
 — Ten strzeże wejścia. Jeżeli gwizdnę, to on przyjdzie.
 — Czy nie wiesz, gdzie znajdują się rzeczy, które odebrano?
 — W tokule Turka... tu zaraz, drugi na prawo.
 — Siostra mieszka przy nim?
 — Tak, razem z czterema służącemi.
 — Czy ludzie, którzy poszli na ryby, mają ze sobą broń?
 — Nie, tylko noże i lance do zakłuwania ryb. Karabiny i pistolety znajdują się w naszym tokule, mieszka nas dziesięciu. O, ten zaraz z brzegu!
 Nie żądałem wcale od żołnierza, by mówił prawdę, był bowiem tak zalękniony, że nie mógł się zdobyć na kłamstwo. Odebrałem mu wszystko, co miał przy sobie, i poleciłem trzem moim towarzyszom schować się pod jeden z tokulów, a następnie rozkazałem jeńcowi:
 — No gwiżdż; niech przyjdzie twój kolega.
 Spełnił rozkaz bez wahania. Tamten odpowiedział mu w taki sam sposób.