Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/502

 — Czyżby tak było? — zerwał się Turek, przerażony.
 — Z wszelką pewnością tak.
 — Ha, może masz słuszność, effendi. Im więcej rozważam to wszystko, tem silniej się przekonywam, że może to być prawdą.
 — Wycofaj się więc; jeszcze nie późno. Wiesz, gdzie Ibn Asl znajduje się teraz?
 — Podążył do Goków.
 — Mógłbyś mi opisać drogę, którą obrał?
 — Przysiągłem, że tego nikomu nie powiem.
 — Ech, dotrzymanie podobnej przysięgi jest grzechem; wszak my chcemy pójść z pomocą zagrożonym murzynom, a to byłoby możliwe tylko w tym razie, gdybyś nas objaśnił. Odmówisz tego, a będziesz miał na sumieniu mord setek ludzi. Żądam więc od ciebie otwartości, a to będzie dowodem, o którym wspomniałem ci przedtem, i to rozstrzygnie o twoim losie. Przysięga twoja była krokiem lekkomyślnym, i jeżeli jej dotrzymasz, popełnisz przez to samo zbrodnię.
 — Pomyśl jednak, effendi, że przysiągłem na brodę proroka...
 — Głupstwo! — przerwałem mu. — Wasz prorok nie miał żadnej brody.
 — Co? jak? żadnej brody? Mahomet nie... nie miał... żaaa....
 Słowa ugrzęzły mu w gardle. Patrzył na mnie prawie obłąkanemi oczyma i jakby skamieniał.
 — No, no, uspokój się. Może miał...
 — Mówisz „może", a więc wątpisz, effendi, a tyś przecie człowiek bardzo uczony i jeżeli twierdzisz, że prorok nie miał... o niebiosa!...
 — Powiedziałem bez głębszego zastanowienia...
 — A zatem prorok miał brodę?
 — Prawdopodobnie.
 — Allahowi niech będzie cześć i dzięki! Nie widziałem jeszcze takiego człowieka, któryby nie wierzył w istnienie brody proroka...