Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/509

owe mapy, bo zresztą czas wysadzić wojsko na ląd i zrobić porządek z jeńcami.
 Udaliśmy się na okręt. Emir wydał odpowiednie rozkazy, i asakerzy weszli na ląd, zburzyli zapory i pale u wejścia do seriby i wmaszerowali do niej w ordynku. Tu rozstawiono ich naokoło jamy, tworząc w ten sposób silny kordon, a następnie spuszczono drabinę w dół, by jeńcy wyleźć mogli na górę.
 Na widok regularnego wojska wicekróla opadł biedaków taki lęk, że padli odrazu na klęczki, dzwoniąc zębami z trwogi przed nieuniknioną śmiercią. Murad Nassyr stał na ich czele z oczyma spuszczonemi w dół. Siostra jego wyszła ze służącemi przed tokul i przypatrywała się ciekawie żołnierzom. Nie wiem, co ja więcej zajmowało: los brata, czy ci żołnierze? Zdawało mi się, że lada chwila podejdzie do emira i zapyta go, czy nie życzy sobie filiżanki kawy.
 Reis effendina zmierzył wzrokiem Turka i zapytał:
 — Wiesz, kto jestem?
 Zapytany ukłonił się, o ile tylko mogła mu na to pozwolić jego otyłość.
 — A ty jesteś zdziercą niewolników, któremu należałoby również zdjąć skórę żywcem; jesteś robakiem, którego nadeptać nie warto. Wyznaj otwarcie: zajmujesz się handlem niewolnikami?
 — Dotychczas tak.
 — Byłeś wspólnikiem Ibn Asla?
 — Tak.
 — Potwierdzeniem tem wydajesz na siebie wyrok śmierci.
 — Emirze! ja nie wiedziałem, co to za człowiek! — jęknął przerażony Turek.
 — Tem gorzej dla ciebie. Nie powinieneś był dać się wciągnąć nieznajomemu tak daleko w głąb Sudanu. Gdzie on jest obecnie?
 — U Goków.
 — Jaką obrał drogę?
 — Zrazu okrętem do Agudy.