Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/60

 — Słyszeliśmy jednak, że ty wzbraniasz mu tego.
 — Bynajmniej. Jeżeli wy się zgodzicie, wolno mu postąpić, jak zechce.
 — W takim razie, effendi, jużeśmy się zgodzili na wszystko.
 — To znaczy, że oddajecie życie fakira w ręce Ben Nila.
 — Tak.
 — A zatem jużeśmy się porozumieli. Możesz to oznajmić swoim towarzyszom.
 Zołnierz oddalił się zadowolony bardzo z obrotu sprawy, a Ben Nil chwycił mą rękę i ozwał się:
 — Dziękuję ci, effendi. Prawu pustyni stanie się zadość i, mam nadzieję, nie powtórzy się straszna zbrodnia, jakiej byliśmy świadkami.
 — Idź więc i wbij związanemu i bezbronnemu starcowi nóż w piersi. To bardzo szlachetne i — bohaterskie!
 Na te słowa spuścił wzrok ku ziemi. Widać było, że walczy z samym sobą. Po chwili podniósł głowę i zapytał::
 — Czy ten starzec należy istotnie do mnie i czy mogę z nim uczynić, co mi się podoba?
 — Możesz.
 — Dobrze. Wykonam zemstę zaraz.
 Zerwał się i dobył noża, gdy wtem przyskoczył ku niemu fakir el Fukara i chwycił go za ramię:
 — Stój! To byłby mord, a ja na to wcale nie pozwolę!
 Ben Nil odepchnął go od siebie z taką siłą, o jakiej byłbym nigdy nie przypuszczał.
 — Milcz! — krzyknął. — Co ty masz tutaj do rozkazywania! Na twoje słowa zważam tyle, co na brzęczenie muchy.
 — Milcz ty sam, smarkaczu, bo jeżeli zbierze mnie ku temu ochota, zmiażdżę cię w moich rękach, jak nędznego komara.
 — Spróbuj, nie bronię ci tego wcale.