Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.2.djvu/85

Allahem i bez jego woli nie ukrócisz mi życia ani na minutę. Jeżeli Allahowi się podobało, abym tu w tej chwili umarł, to ty na to nic nie poradzisz i wcale nie mam chęci wyjawić ci tego, czego się domagasz.
 — A jeżeli ja cię zmuszę.
 — Spróbuj! Mogę cię zresztą tylko o tem zapewnić, że reis effendina znajduje się w poważnem niebezpieczeństwie i jest zgubiony, a z nim wszyscy, którzy go otaczają. Czy ci to nie wystarcza?
 — Już on potrafi uchylić się od niebezpieczeństwa, jak i my to dziś właśnie zrobili.
 — O, nie. Wszelki ratunek jest wykluczony. On razem ze swoimi ludźmi zginie nędznie za to, że powystrzelał naszych towarzyszy u studni Wadi el Berd. Oczywiście, gdybyś wiedział co mu grozi, spieszyłbyś natychmiast z pomocą, bo ty jesteś bezczelnym szatanem, który lubuje się wyłącznie w niebezpieczeństwach i żyćby nie mógł bez nich. No, ale na szczęście nie dowiesz się niczego odemnie.
 — A gdybym ja naprzykład kazał cię tak długo rózgami siec, aż raczysz przemówić?
 — Możesz. — Będę milczał jak grób.
 — Ba, ale bat otwiera usta nawet najbardziej zaciekłym zuchwalcom.
 — Przypuśćmy, że pod wpływem chłosty powiedziałbym cokolwiek, czyż w takim razie będziesz pewny o prawdziwości tego?
 — Mnie się zdaje, że zdołam osądzić, czy mówisz prawdę, czy też łżesz, ale mimoto nie myślę wcale dać cię oćwiczyć. Byłoby to dla mnie wstydem, gdybym w ten sposób chciał wydobyć tajemnicę z ust starca, stojącego nad grobem.
 — Nie obrażaj mnie i nie lżyj! Nie jestem kaleką i, gdybym nie znajdował się w twoich rękach jako ubezwładniony jeniec, łatwobym cię przekonał o mojej sile. Możecie mnie zabić, psy, ale będę milczał.
 — Dobrze, życzeniu jego stanie się zadość — wtrącił Ben Nil. — Jesteśmy o tyle roztropni i mądrzy, że