Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/144

 — Tak.
 — Czy żona wiedziała, gdzieś je schował?
 — Nie.
 — I nikomu z czeladzi również nie było wiadome to miejsce?
 — No, tembardziej nie wiedzieli o niem.
 — A więc bardzo lekkomyślny człek z ciebie, bo przy szklance raki jesteś w stanie wszystko wygadać, O co cię tylko kto zapyta...
 — Ja się z niczego nie wygadałem.
 — Tak? A któż to wobec nas, zupełnie ci obcych ludzi, wspomniał, że ma dziesięć tysięcy piastrów w domu?
 — Przecie nie wskazywałem wam, gdzie są schowane.
 — Nam tego nie powiedziałeś, ale tajemnicę wydobył z ciebie prawdopodobnie ktoś inny... możę ten, który uciekł stąd na twoim własnym koniu...
 — Co prawda, nie widziałem ja go dotąd nigdy w życiu, ale on zapewniał mię, że jest bardzo bogatym przedsiębiorcą z Serdacz i że przybył tu na kilka tygodni w celu zakupna galasówek dla jakiegoś kupca z dalekich stron.
 — Jesteś łatwowierny aż do głupoty — odrzekłem, — bo czyż obecnie pora na zbiór galasówek?
 Gospodarz umilkł, poczuwając się widocznie do zarzucanej mu przezemnie lekkomyślności i głupoty. — Ale zobacz-no, może twój gość wrócił już na twoim koniu, jak tego z góry byłeś pewny.
 — Nie, dotychczas go niema.
 — Oczywiście koń przepadł i... pieniądze również...
 — Pie... pie... pieniądze... Czyżby on je był ukraść?
 — Tak przypuszczam.
 — Dlaczego?
 — Bo widocznie lubi pieniądze.
 — No, któżby ich nie lubił! Ale z czego wnioskujesz, że on je ukradł?