Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/194

odrazu i, skinąwszy głową potakująco, spytała następnie:
 — Ale je potem zwrócisz właścicielowi?...
 — Oczywiście. Nie jesteśmy przecie złodziejami.
 — — Chcesz więc poprostu pożyczyć u aptekarza bez jego wiedzy dwa niedawno kupione przez niego konie?
 — Tak jest.
 — I dobrze uczynisz. To podobno najlepsze w całej wsi rumaki.
 — Ba, ale nie wiem dokładnie, gdzie znajduje się ogród, w którym owe konie stoją.
 Kobieta pomyślała chwilę i, nie odpowiadając wprost na pytanie, rzekła:
 — Hm... poradzę ci coś... Wszak potrzebne są wam dwa siodła?
 — Otóż niepotrzebne, bo głupi Kelurowie nie skradli siodeł moich; leżą one za przegrodą.
 — Dobrze więc. Zostańcie tu parę minut, a następnie zabierzcie siodła na plecy i idźcie drogą ku północy. O jakieś trzy chaty dalej ujrzycie kobietę, za którą postępujcie powoli, nie zaczepiając jej jednak. Na końcu wsi wskaże wam ona wrota do ogrodu i oddali się. Czy zgadzacie się na to?
 — Ależ rozumie się.
 — Niechże więc Allah wam poszczęści, dopomagając i mnie tym sposobem do odebrania skradzionych pieniędzy. Gdybyśmy ich nie odzyskali, mój mąż i pan zmuszony byłby sprzedać wszystko, co ma, i zostać żebrakiem.
 Wyszła z izby, a Halef uśmiechnął się tajemniczo i zapytał:
 — Czy ty naprawdę chcesz... ukraść konie, sidi?
 — Pożyczyć tylko, mój kochany; przecie nie mamy innego wyjścia...
 — Ależ owszem! mnie się to bardzo a bardzo podoba i chętnie się na to zgadzam. Ale co myślisz, sidi, o naszej gospodyni?