Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/221

nabrały wyrazu, ale głos przytłumiony brzmiał jeszcze, jakby z pod ziemi:
 — Muszę się powiesić, bo... bo... nie odzyskam już moich pieniędzy...
 — Skąd masz tę pewność?
 — Powiedział mi to Szir Samurek.
 — Jakto? on sam? osobiście? Mówiłeś z nim? kiedy?
 — Przed godziną.
 — Gdzie?
 — Tam, w górze, koło muzallah el amwat.
 — Więc kaplica znajduje się stąd niedaleko... Czy Kelurowie tam rozłożyli się obozem?
 — Tak.
 — A tu nie pozostał kto w pobliżu? czy można tu mówić swobodnie?
 — Niema tu nikogo. Wypędzili mię od siebie batogami i powrócili na miejsce.
 Wspomnienie batów otrzeźwiło go do reszty. Padł na ziemię, a ukrywszy twarz w dłoniach, począł płakać. Łzy bywają nieraz balsamem kojącym, jeżeli kto może płakać; pozwoliłem mu wypłakać się dowoli i przywołałem Halefa, który, uwiązawszy konie, usiadł razem ze mną koło gospodarza. Gdy stary wypłakał się już dostatecznie, podniosłem mu zwieszoną na piersi głowę i rzekłem:
 — Samobójstwo jest największą zbrodnią na Świecie, gdyż nie można jej nigdy naprawić, ani przez pokutę z niej się oczyścić; najmniej zaś człowiek ma prawo potępiać swą duszę dla marnych pieniędzy... Zresztą twoje piastry nie przepadły jeszcze!
 — A jakże nie?... Szir Samurek odebrał je od Akwila i nie odda za nic w świecie.
 — Musi oddać! Przyrzekam ci, że ja go zmuszę do tego...
 Na te słowa oczy jego nabrały blasku. Zerwawszy się na równe nogi, zapytał:
 — Nie żartujesz, emirze?