Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/290

wrażenie, Po chwili milczenia zwrócił twarz ku mnie, otworzył przerażone oczy i rzekł:
 — A może to ty jesteś owym chrześcijaninem?
 — Tak, ja nim jestem.
 — Kara Ben Nemzi Effendi?
 — Tak.
 — Allah! Allah! Allah! — westchnął i umilkł, a po dłuższej chwili zapytał znowu:
 — Niedźwiedź się nie porusza... może nieżywy?
 — Tak, nieżywy.
 — Padł sam, czy też go zabito?
 — Został zakłuty.
 — Przez kogo?
 — Ja go zabiłem.
 — Maszallah! Ale przedtem bestye rozszarpały Bebbejów?
 — Nie.
 Wstrząsnął się cały na tę wiadomość i zapytał z trwogą w głosie:
 — A więc żyją?
 — Żyją.
 — I nic im się nie stało?
 — Ani włos nie spadł im z głowy.
 — Nie wierzę... bo zresztą niktby w to nie uwierzył... Kłamiesz... kłamiesz!...
 — Przeciwnie, mówię prawdę, i będziesz miał możność przekonania się, że nigdy nie kłamię.
 — Owszem, daj mi dowód! Uwierzę w ich ocalenie, gdy ich ujrzę na własne oczy.
 — A więc obejrzyj się poza siebie.
 I obróciłem go na drugi bok tak, aby mógł zobaczyć Akwila i jego syna.
 Na widok Bebbejów odmalowało się w jego oczach jeszcze większe przerażenie, niż przed chwilą wobec zjawiska w drzwiach kaplicy. Zawył głucho i zamknął powieki, przyczem blizna na twarzy zaszła mu krwią, a żyły na czole nabrzmiały, jak postronki. Po chwili wyraz twarzy zmienił się i stał się strasznym, jakby