Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/329

 Ben Nil, wysłuchawszy całej tej rozmowy, szturchnął mię z boku i szepnął:
 — Pochwyćmy tych ludzi.
 — Nie; mam inne zamiary.
 — Przecie musimy uwolnić owych sześćdziesięciu niewolników...
 — Oczywiście.
 — Wobec tego wypada schwytać tych dwu wysłańców.
 — Przeciwnie, należy ich przepuścić swobodnie.
 — Nie pojmuję, effendi!
 — Wystarczy, że ja pojmuję. Patrz, już gotowi!
 Obaj Arabowie, ukończywszy robotę wiązania tratwy i sporządziwszy z długich żerdzi wiosła, ściągnęli tratwę na wodę i powiosłowali na niej do najbliższej wyspy. Tu wysiadłszy, przenieśli tratwę na plecach wpoprzek wysepki i znowu przeprawili się na niej przez wązką odnogę rzeki na inną wysepkę, — aż w końcu taką drogą znaleźli się na przeciwnym brzegu Nilu.
 — Uciekli, effendi! a tak łatwo mogliśmy ich przytrzymać! — narzekał Ben Nil.
 — No, no, nie trwoż się; niebawem będziemy ich mieli w swych rękach.
 — Gdy powrócą?
 — Rozumie się.
 — Hm! nie gniewaj się, effendi, jeżeli uczynię ci uwagę, której, jako twój sługa, czynić nie powinienem... Oni przecie nie wrócą sami, lecz z ludźmi, którzy mają transportować niewolników, a przytem i ludzie z Faszody będą już tutaj. Że zaś do transportowania sześćdziesięciu niewolników trzeba conajmniej piętnastu ludzi, więc ogółem będziemy mieli do czynienia z trzydziestoma uzbrojonymi drabami. Czyż zatem nie lepiej było ująć bez żadnej trudności tych dwóch?... Teraz prawdopodobnie będziemy zmuszeni zażądać pomocy u reisa effendiny...
 — O, nie! ani myślę od niego żądać pomocy. *
 — Jakto? przecie nas jest tylko sześciu!