Strona:Karol May - W Kraju Mahdiego T.3.djvu/40

 — A więc tak, łódka należy do okrętu reisa effendiny.
 — No, dobrze. A gdzie znajduje się okręt!
 — Na rzece poniżej, półtora dnia drogi łódką stąd, od tego miejsca.
 — Mam wierzyć w to? Czemuż ty nie znajdujesz się na okręcie?
 — Wysłano nas dla ustawienia łapek na hipopotamy, żeby załoga, przybywszy po trzech dniach, miała świeże zapasy żywności.
 — Czego wy tu wogóle szukacie?
 — Ibn Asla.
 — Ach, tak? Czyżbyście nie odnaleźli jego seriby?
 — Dotychczas nie, ale sądzę, że niebawem będziemy mieli tę przyjemność.
 — Wy wogóle będziecie mieli jedną tylko przyjemność, to jest zobaczycie, jak piekło wygląda wewnątrz, i to jeszcze dziś, zanim słońce zajdzie. Czy podczas całej podróży nie napotkaliście żadnej seriby?
 — Owszem, odpoczywaliśmy nawet koło jednej; nazywa się Aliab.
 — Do kogo należy?
 — Do jakiegoś ułomnego, starego człowieka, który prowadzi handel z mieszkańcami dorzecza Rolu.
 — Handel niewolnikami?
 — Ech, nie! To bardzo uczciwy człowiek; sprzedaje tylko towary.
 Wybuchnął głośnym, szyderczym śmiechem i rzekł:
 — A to doskonałe! Tak głupim może być jedynie chrześcijanin, przeklęty giaur! Człowieku! z rozumem twoim zapewne nie wszystko w porządku, skoro dałeś się tak haniebnie zwieść „uczciwemu człowiekowi". Dowiedz się teraz, że owa seriba jest własnością Ibn Asla, a kulawy człowiek, przedstawiający się jako handlarz, jest wachmistrzem z oddziału łowców niewolników.
 — Do stu piorunów! — krzyknąłem, udając wielce zdziwionego.