Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/126

nie, przyjął je z wdzięcznością, zapewniając, że stanowczo się poprawi.
 — Ale co ja widzę? — zapytał wkońcu. — Dotychczas nie miałem czasu popatrzyć na wasze konie i dopiero teraz... Czyżby to były siwosze aptekarza?
 — Tak, zgadłeś. — Dziwię się, że wam je pożyczył, bo to człowiek ogromnie nieużyty!
 — Wcaleśmy go o to nie prosili; zabraliśmy je bez jego pozwolenia, bo nie było czasu na zbytnie ceremonje, targi i prośby. Zmartwił się zapewne, spostrzegłszy stratę, i tem większa będzie jego uciecha teraz, gdy mu je zwrócisz...
 — Ja?
 — Tak ty. Wsiądziesz na jednego, a drugiego poprowadzisz luzem aż do Khoi.
 — Z przyjemnością, emirze; będę bardzo rad czmychnąć jak najprędzej i jak najdalej od tych łotrów, co mię ograbili. Ale jakże wy sobie poradzicie bez koni?
 — Bądź o nas spokojny! Nie ruszymy się stąd, dopóki nie odzyskamy naszych własnych wierzchowców.
 — Ależ to rzecz bardzo niebezpieczna!...
 — Więcej niebezpieczną rzeczą będzie wydostanie twoich dziesięciu tysięcy piastrów, a jednak i to, mam nadzieję, udać się nam również musi. A jeżeli się uda, spodziewać się nas możesz już jutro w Khoi, dokąd przybędziemy na własnych koniach z twoimi pieniędzmi w torbie. Jeżeli jednak nie

126