Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/153

dziej narazimy własne życie. Czy miałbyś na to ochotę?
 — Zbytecznie mię o to pytasz! Czyżbyś chciał mnie, twego wiernego Hadżi Halefa Omara, znowu obrazić?
 — Ależ uchowaj Boże! Pytam dlatego tylko, że idzie tu o niebezpieczeństwo, w jakiem dotychczas nie znajdowałeś się jeszcze.
 — Naprawdę?
 — Zaraz ci to objaśnię. Kelurowie nie powinni jeszcze teraz wiedzieć, iż jesteśmy tutaj, nie możemy więc strzelać, a mimo to musimy pozabijać niedźwiedzie.
 — Więc je zabijemy! — odpowiedział mały zuch bez namysłu.
 — Ale w jaki sposób?
 — To już twoja rzecz, effendi!
 — Możemy je tylko albo zakłuć nożami, albo pozabijać kolbami naszych karabinów.
 — Dobrze, zgadzam się.
 — Ależ, Halefie, najpierw trzeba to rozważyć, następnie postanowić, a dopiero naostatek wykonać! Czyś miał już kiedy do czynienia w taki sposób z niedźwiedziem?
 — Jeszcze nigdy, i dlatego cieszę się niezmiernie, że dziś przytrafia mi się taka niecodzienna okazja.
 — Kochany Halefie, zwracam ci uwagę, iż wielka jest różnica między chceniem a wykonaniem czegoś. Idzie tu o starą ogromną niedźwiedzicę; aby ją nożem uśmiercić, potrzeba olbrzymiej siły

153