Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/17

 — Czy to istotnie Emir Kara Ben Nemzi, effendi, który ongi uwolnił od nieprzyjaciół cały szczep Haddedihnów?
 — Tak jest! To ten sam nieporównany wojownik, którego dotychczas nie zmógł żaden wróg, i który sam jeden, wpośród ciemnej nocy, wyśledziwszy lwa, zabił go celnym strzałem w oko.
 — I za to otrzymał od Mohammeda Emina, szeika Haddedihnów, tego wspaniałego wierzchowca w podarunku?
 — Tak jest.
 — Czy to właśnie ten rumak znajduje się tutaj za ścianą?
 — Ten sam. Ale dlaczego pytasz?
 — Bo słyszałem bardzo wiele o tem szlachetnem zwierzęciu i o jego panu.
 Po tych słowach położył znowu głowę na rękach, opartych o stół, i w tej pozycji pozostał przez dłuższy czas. Wreszcie podniósł się i powoli, krokami niepewnemi, wyszedł z izby.
 W dziesięć minut później weszła do pokoju kobieta, która, jak się domyśliłem, była żoną gospodarza.
 — Gość nasz odjechał w tej chwili. Czy wiesz o tem? — spytała żywo męża.
 — Jakże mógł odjechać, skoro nie miał konia?
 — Pojechał na naszym koniu...
 — No, nie obawiaj się... Widocznie miał jakiś pilny interes do załatwienia i powróci wkrótce. Wiem, że ma tu zabawić kilka tygodni. Zresztą, zostawił flintę na stole.

17