Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/198

zwrócił twarz ku mnie, otworzył przerażone oczy i rzekł:
 — A może to ty jesteś owym chrześcijaninem?
 — Tak, ja nim jestem.
 — Kara Ben Nemzi effendi?
 — Tak.
 — Allah! Allah! Allah! — westchnął i umilkł.
 Dopiero po dłuższej chwili zapytał znowu:
 — Niedźwiedź się nie porusza... może nieżywy?
 — Tak, nieżywy.
 — Padł sam, czy też go zabito?
 — Został zakłuty.
 — Przez kogo?
 — Ja go zabiłem.
 — Maszallah! Ale przedtem bestje rozszarpały Bebbejów?
 — Nie.
 Wstrząsnął się cały na tę wiadomość zapytał z trwogą w głosie:
 — A więc żyją?
 — Żyją.
 — I nic im się nie stało?
 — Ani włos nie spadł im z głowy.
 — Nie wierzę... bo zresztą niktby w to nie uwierzył... Kłamiesz... kłamiesz...
 — Przeciwnie, mówię prawdę, i będziesz miał możność przekonania się, iż nigdy nie kłamię.
 — Owszem, daj mi dowód! Uwierzę w ich ocalenie, gdy ujrzę ich na własne oczy.
 — A więc obejrzyj się poza siebie!

198