Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/21

 — Oczywiście koń przepadł i... pieniądze również...
 — Pie... pie... pieniądze?... Czyżby je ukradł?...
 — Tak przypuszczam.
 — Dlaczego? Z czego wnioskujesz, że on je ukradł?
 — Udawał pijanego, będąc zupełnie trzeźwym, i w ten sposób chciał uśpić twoją czujność. Czy przypominasz sobie, o czem z nim mówiłeś?
 — Niebardzo.
 — Ale wspominałeś mu o pieniądzach?
 — Tak, bo on sam jest bardzo bogaty i opowiadał mi, w jaki sposób przechowuje pieniądze.
 — Więc i ty jemu powiedziałeś, jak i gdzie je przechowujesz?
 — No, tak...
 — Wiedział zatem, gdzie były schowane?
 — Dokładnie nie; mówiłem o kilku schówkach.
 — Widocznie przeszukał je wszystkie i... nie bez skutku. Znalazł piastry, zagarnął je i, wsiadłszy na twoją w dodatku szkapę, uciekł, aby nigdy już nie wrócić.
 — Nie przestraszaj mię, effendi! Przecież zostawił swoją strzelbę...
 — Oj głupcze naiwny! Toż umyślnie pozostawił ten kawałek bezwartościowego żelaza, aby narazie przynajmniej odwrócić od siebie wszelkie podejrzenia. Zresztą, gdy ktoś kradnie dziesięć tysięcy piastrów i konia w dodatku, to może z lekkiem sercem zostawić wzamian okradzionemu flintę wartości paru piastrów.

21