Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/39

 — Ja wspomniałem? Kiedy? — pytał, bardziej zakłopotany, aniżeli zdziwiony.
 — Mówiłeś, że Persja jest najbliższym krajem twojej ojczyzny, a wszak najbliżej sąsiaduje z Kurdystanem.
 — Któżby brał słowa moje tak ściśle! Przecie to nie koran, emirze! Pochodzę naprawdę z el Drunijeh, a przez Kurdystan wędrowałem jedynie kilka razy. Nie jestem tu tak znany, jak ty naprzykład...
 — Hm, tak sądzisz?
 — Oczywiście, jeżeli wszędzie opowiadają o twoich przygodach...
 — O jakich?
 — O wszystkich... że wymienię li tylko walkę z Kurdami Bebbej.
 — O, to największe łotry pod słońcem!
 Użyłem tych dosadnych słów umyślnie, aby zobaczyć, jakie wrażenie wywołają na Salim. I istotnie, fala krwi uderzyła mu do twarzy.
 Spostrzegłszy moje badawcze spojrzenie, spytał szybko dla odwrócenia uwagi:
 — Znałeś ich szeika?
 — Gasala Gaboya?
 — Tak.
 — Owszem, znałem go. Był to najnędzniejszy z łotrów.
 Widziałem, że Sali z trudnością powściąga w sobie gniew; w głosie jego można było dosłyszeć ton wzburzenia wewnętrznego, gdy pytał dalej:
 — Czy przypadkiem nie z twojej zginął ręki?

39