Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/51

Gdy złoczyńca dotarł do naszego posłania, wstał z czworaków. W tej chwili podniosłem się i ja błyskawicznie, i chwyciłem go jedną ręką za prawe ramię, a drugą za gardło. Napadnięty znienacka, krzyknął przeraźliwie, o ile mu na to pozwalała zduszona przeze mnie krtań, a ja w mgnieniu oka ścisnąłem go teraz obiema rękoma za szyję tak silnie, że ramiona opadły mu bezwładnie, i byłby runął na ziemię, gdybym go nie podtrzymał.
 W tej chwili, zbudzony krzykiem, Halef porwał się na równe nogi, dobył pistoletu, a odwiódłszy z trzaskiem kurek, krzyknął:
 — Kto tu? Sihdi, gdzie jesteś?
 — Tu! — odrzekłem. — Uspokój się! Gdzie podziałeś kibritat (zapałki)?
 — Mam w kieszeni.
 — Weź je i roznieć szybko ogień na kominie.
 — Poco? Gdzie Sali Ben Akwil?
 — Trzymam go tutaj. Chciał nas pomordować!
 — Allah! Czy aby nie wyrwie ci się?
 — Nie troszcz się o to, a roznieć jeno szybko ogień!
 — Zaraz! Idę już! W tej chwili będzie jasno... A łotr! Zbrodniarz! Chciał nas zamordować!... Nas!... Poślemy go za to na samo dno piekła! Ale najpierw otrzyma ode mnie sto cięgów w... najczulsze miejsce! Całe sto...
 Mały, klnąc i wygrażając we właściwy sobie sposób, zapalił szybko trzcinę, a płomień, buchnąwszy wysoko, oświetlił całą izbę. Przez otwory

51