Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/78

że Kelurowie będą zmuszeni zwrócić ci twoją własność, to może by tak i nasze pieniądze zwrócili...
 — Owszem, i ja tak myślę...
 — Tylko, że żaden z mieszkańców Khoi nie odważyłby się pójść do nich i zażądać zwrotu pieniędzy!
 Umilkła zakłopotana, a po chwili zapytała:
 — Emirze, wszak nie możesz się uskarżać na brak gościnności w naszym domu, nieprawdaż?
 Wiedziałem dobrze, do czego zmierza ten nagły zwrot w jej słowach, i zresztą wcale mię to nie zdziwiło. Odrzekłem więc z uśmiechem:
 — Ależ wiem, wiem bardzo dobrze, jaką wdzięczność jestem wam winien.
 — A może nauka Chrystusa nie pozwala wam być wdzięcznymi?
 — O, nie; wdzięczność jest jedną z największych cnót chrześcijańskich.
 — Jeżeli tak, effendi, to śmiem cię prosić, abyś był jak najlepszym chrześcijaninem i stosował się do przykazań swojej wiary, zwłaszcza w sprawie wydobycia naszych pieniędzy...
 — Ba, ale czy będę mógł uczynić to dla was?
 — Czemużby nie? Wszak nie wątpię, że udasz się w pościg za Kelurami, aby odebrać im swoje konie. A skoro ci się to uda, niebezpieczeństwo przecież wcale się nie zwiększy, gdy odbierzecie zarazem i nasze pieniądze...
 Halef zaśmiał się na te słowa, lecz ja odrzekłem zupełnie poważnie:
 — Masz słuszność; mógłbym wyświadczyć wam

78