Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/80

Najlepszego ukradł nam Akwil, a na drugim pojechał mój mąż.
 — A więc niema rady, bo stare szkapy nie przydadzą się nam na nic; nie miałbym nawet chęci próbować ich w pościgu, bo zgóry wiem, iż wysiłek nasz byłby daremny. Musisz zatem wyrzec się swoich pieniędzy...
 — Allah, to okropne!...
 — Ha, trudno!... Może jednak w sąsiedztwie ma kto dobre konie?
 — Owszem, znalazłyby się u jednego z sąsiadów, ale wątpię, czy zechciałby je wypożyczyć.
 — A gdyby wiedział, że tu idzie o pieniądze twego męża?...
 — Tem bardziej nie wypożyczyłby, bo jest względem nas wrogo usposobiony.
 — Tak? Cóżto za jeden?
 — Jest to zamożny mieszczanin. Przybył tu z Kelkuk. Z początku był małym baijah (kramarz), potem został tabbach el adwija (aptekarz) i dorobił się poważnego grosza. Opowiadają, że zdobył majątek w nieuczciwy sposób, i dlatego podobno musiał się wynieść z Kerkuk. Tutaj, w Khoi, jest to najbogatszy ze wszystkich mieszkańców i występuje, jak jaki pasza. Posiada bardzo cenne wielbłądy i pięć wspaniałych koni, z których dwa kupił niedawno. Te ostatnie nie są wcale ujeżdżone i nawet nie przywykły jeszcze do stajni.
 — Powiadasz, że nie przywykły do stajni, z czego wnoszę, że trzyma je na dworzu?...
 — Tak jest.

80