Strona:Karol May - W krainie Taru.djvu/82

 Oberżystka, nie w ciemię bita, zrozumiała mię odrazu i, skinąwszy głową potakująco, spytała teraz:
 — Ale je potem zwrócisz właścicielowi, nieprawdaż, effendi?...
 — Oczywista! Nie jesteśmy przecież złodziejami.
 — Chcesz więc poprostu pożyczyć u aptekarza bez jego wiedzy dwa niedawno kupione przez niego konie?
 — Tak jest.
 — I dobrze uczynisz! To podobno najlepsze w całej wsi rumaki.
 — Ba, ale nie wiem dokładnie, gdzie znajduje się ogród, w którym owe konie stoją.
 Kobieta pomyślała chwilę i, nie odpowiadając wprost na pytanie, rzekła:
 — Hm... poradzę ci coś... Wszak potrzebne wam są również dwa siodła?
 — Nie, niepotrzebne. Głupi Kelurowie nie skradli siodeł moich; leżą za przegrodą.
 — Dobrze więc! Zaczekajcie tu parę minut, a następnie zabierzcie siodła ze sobą i idźcie drogą ku północy. U końca tej drogi ujrzycie kobietę, za którą postępujcie powoli, nie zaczepiając jej jednak. Na końcu wsi wskaże wam ona wrota do ogrodu i oddali się. Czy zgadzacie się na to?
 — Ależ rozumie się.
 — Niech-że więc Allah wam poszczęści, dopomagając i mnie tym sposobem do odebrania skradzionych pieniędzy. Gdybyśmy ich nie odzyskali,

82