Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/36

 — Niedaleko stąd nad brzegiem Nilu. Za pół godziny zaszedłbyś tam piechotą.
 — To wsiadaj i jedź, napój swego wielbłąda, ale mojemu pić nie pozwól. Przyjdę do ciebie.
 — Nie znajdziesz mnie!
 — Nie obawiaj się, znajdę.
 — Ależ ty nie znasz okolicy!
 — Nie potrzeba mi tego, bo mam przewodnika, który mnie do ciebie zaprowadzi.
 — Kto to być może?
 — Twój trop.
 — Czy rzeczywiście umiesz dobrze odczytywać ślady?
 — Ślady są dla mnie takie wyraźne, jak dla ciebie pismo koranu.
 — W takim razie jadę — boję się jednak, czy sobie zbytnio nie ufasz.
 Wrócił na miejsce, na którem leżał przeznaczony dla mnie hedżin, dosiadł go i odjechał. Czekałem jeszcze przez chwilę. Wtem nadeszli Arabowie, poprzednio już przez Murada przyzwani, i poszli do rzeki, by napoić zwierzęta. Widocznie ich Turek wynajął, aby na-

32