Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/90

dzianoby cię zdaleka i nie byłbyś uszedł nieprzyjaciołom.
 — To, co mówię, jest prawdą, effendi. Byłem bardzo pogrążony w modlitwie.
 — We śnie raczej! Ty spałeś — przyznaj się!
 Ton moich słów nie był, jak sobie łatwo wyobrazić, zbyt przychylny, to też Selim spojrzał z zakłopotaniem przed siebie i odpowiedział:
 — Czy ci się nigdy nie przytrafiło, effendi, zasnąć wśród modlitwy? Im głębsze nabożeństwo, tem bliższy sen.
 — Ażeby czasu nie tracić, przyjmuję to, co mówisz, jako zupełne przyznanie się do winy. Zasnąłeś na posterunku, a kiedy się zbudziłeś, co zobaczyłeś?
 — Nie widziałem nic, lecz słyszałem przy studni podniesione i groźne głosy. Poszedłem śmiało i zuchwale aż na krawędź wzgórza, ażeby spojrzeć nadół! Ale cóż zobaczyłem!
 — No co?
 — To było okropne! Porucznik leżał na ziemi i bronił się przeciwko dwom ludziom, trzej inni pochwycili tymczasem

86