Strona:Karol May - W pustyni nubijskiej.djvu/96

 — Trochę więcej, jak przed godziną.
 — Jakie wielbłądy mieli nieprzyjaciele? Juczne?
 — Nie. Mieli lekkie wielbłądy wierzchowe.
 — Jeżeli tak, to czasu do stracenia nie mamy. Muszę zaraz podążyć za nimi.
 — Ty? A ja co zrobię?
 — Za karę powinienbym cię właściwie przepędzić, jeszcze ci jednak tym razem daruję i pozwolę udać się ze mną.
 — Przecież ja nie mam wielbłąda, bo mi go te łotry zabrały.
 — Z tego wnoszę, że rozum ich niewielki. Po tem, że były trzy hedżiny osiodłane, powinni byli poznać, że jeszcze i trzeci jeździec gdzieś się ukrywa, i powinni cię byli poszukać. Oczywiście, ucieszyłeś się, że tego zaniechali.
 — O nie! Byłbym z nimi walczył do ostatniej kropli krwi...
 — Milcz! Wiesz już dawno, co myślę o twojej odwadze. To też cieszę się bardzo, że nie mogę cię zabrać ze sobą,

92