Strona:Karol May - W sidłach Sefira.djvu/106

żali to za zupełnie zbyteczne, tem bardziej, że trzeba im było tylu ludzi, iż nikt nie był zbytecznym.
 Teraz zrobiłem wspomianą próbę wyswobodzenia się z sznurów, owiniętych wokoło kiści rąk. Rozluźniłem je, nie do tego jednak stopnia, żebym mógł jedną ręką uwolnić, ale mogłem przynajmniej obracać nią i zdołałem dzięki temu chwycić palcami węzeł. Udało mi się rozplątać go, na co zużyłem kwadrans czasu. Podczas tej pracy ochmistrz zapytał:
 — Czy jeszcze nasłuchujesz, czy też mogę już mówić?
 — Możesz, ale bardzo cicho, odrzekłem. — Mógł się przecież ktoś potajemnie zaczaić, aby nas podsłuchiwać,
 — Powiedz, jak się tutaj dostałeś! Toć ruszyliście do Bagdadu!
 — To zrobiliśmy tylko dla pozoru. Później zboczyliśmy z drogi, aby was ratować.
 — Aby nas ra-to-wać?! — powtórzył bełkocąc moje słowa. — A sam dostałeś się do niewoli!
 — To nic nie znaczy. Może przeszkadza ci moja obecność?
 — Nie, o nie! Skąd ci taka myśl przychodzi do głowy?