Strona:Karol May - W sidłach Sefira.djvu/119

 Stał, drżąc na całem ciele; otrzepując z siebie piasek, zawodził:
 — To był straszny, przeraźliwy skok, głową naprzód! Nigdy więcej nie odważę się na nic podobnego! Mogłeś mnie przecież ściągnąć! Mam uczucie, jakbym był zbity!
 — Bądź zadowolony, że okupujesz swą wolność tylko tem szlachetnem uczuciem! Czy dobrze jeździsz konno?
 — Nikt nie śmie zaprzeczyć, że jestem świetnym jeźdźcem!
 — To dobrze, bo jedziemy zaraz do Hilleh.
 — Do tego potrzebne są konie!
 — Mam je. Są schowane tu blisko. Musimy tam być za godzinę.
 — Przecież to trzy godziny drogi! Dlaczego tak prędko?
 — Bo musimy tu być zpowrotem na długo przed świtem.
 — Znów tutaj? Powiadam ci — żadna siła na ziemi nie ściągnie mnie tu zpowrotem!
 — O tem pomówimy później, teraz chodź!
 — Co zrobisz w Hilleh wśród nocy?
 — Zażądamy wojska i przyłapiemy Sefira wraz z jego hołotą.
 — Chwała Allahowi! To wielka, cudowna