Strona:Karol May - W sidłach Sefira.djvu/52

wiedziałeś, że idziesz i natychmiast wracasz — do tego nie potrzeba ci broni ani szpicruty. Żeby jednak, na wypadek nieprzewidziany i ostateczny, być gotowym do samoobrony zabierasz z sobą nóż. To dosyć.
 — Dosyć! A jeżeli mnie obskoczy dwudziestu albo trzydziestu chłopów — wylamentował.
 — To się nie powinno stać,
 — A jeżeli się stanie?
 — Ach, tak! Widzę, że nie wolno mi cię puścić, skoro już teraz, zanim zrobiłeś krok, mówisz o dwudziestu albo trzydziestu chłopach, z którymi masz nadzieję się zmagać!
 — Stój! Zgadzam się! Zostawię nawet nóż, jeśli tego zażądasz!
 — Zachowaj go. Teraz musimy się rozejrzeć za schroniskiem dla koni.
 — Poco?
 — Żeby ich nikt nie mógł znaleźć, gdyby nas ścigano.
 — Przecież zostajesz tutaj!
 — Tak właściwie powinno być, ale mam w rażenie, że będę zmuszony je opuścić, aby udać się za tobą.
 — To wrażenie myli cię, sihdi.
 — Miejmy nadzieję! Jestem jednak ostrożny,