Strona:Karol May - W sidłach Sefira.djvu/83

chwili dodał, chyba poto, aby uprzedzić jakiś z mojej strony argument:
 — Myślałem, że jesteś doprawdy nieprzytomny; czy to jednak nie miało miejsca?
 — Nie.
 — Słyszałeś więc, jakie odpowiedzi otrzymał ode mnie Peder?
 — Tak.
 — Powiedz otwarcie — dobrze zrobiłem?
 — Doskonale!
 — Dziękuję ci! To twoje uznanie jest dla mnie przyjemnym dowodem tego, że krótkość mojej domyślności pokrywa się z długością twego rozumienia. Wobec tego jesteśmy sobie zupełnie równi i w stosunku do naszej wspólnej niedoli, spowodowanej przez Persów, — najzupełniej kwita. Teraz możemy w przyjaznej zgodzie zająć się rzeczą najważniejszą. Czy sądzisz, że uda się nam wyjść cało z tej historji?
 — Zapewne.
 — Kiedy? Jak? Gdzie?
 — Za dużo pytań naraz. Musimy zaczekać na dalsze wypadki.
 — Odstawią nas do Sefira.
 — Tak.