Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/105

—   93   —

trywała mi się przez chwilę, poczem rzekła z potężnem westchnieniem:
 — Cudzoziemcze, czy chcesz mnie ocalić?
 — Tak — odrzekłem po rycersku.
 — Czy mnie uniesiesz?
 Przeraziłem się do głębi, ale starałem się opanować i spytałem:
 — Czy tak być musi?
 — Tak.
 — Nie możesz chodzić?
 — Nie.
 — Czyś pokaleczona?
 — Tak.
 — Gdzie?
 — Nie wiem.
 — Musisz czuć przecież!
 — Czuję to wszędzie.
 — Czy próbowałaś się podnieść?
 — Nie.
 — Czemu nie?
 — Nie potrafię.
 — Spróbuj tylko! Pomogę ci.
 Trzy stopy tylko wynosiła wysokość tej jamy. Zeskoczyłem i chciałem kobiecie podać rękę. W tem krzyknęła ona głośno:
 — Missibet, missibet! — nieszczęście, nieszczęście! Nie dotykaj mnie, nie jestem zasłonięta!
 — Gdzie nie jesteś zasłonięta?
 — Na rękach.
 — Masz przecież rękawiczki!
 — Rękawiczki? Cudzoziemcze, czyś ślepy? To przecież tylko el pane, czerwona barwa!
 Doprawdy! Ta Czileka, czyli „poziomka“, siedząca tu pośród ożyn i malin, nie miała na sobie rękawiczek; jej ręce lśniły się barwą czerwoną z karminu. Tak, teraz zrozumiałem, dlaczego rękawiczki nie miały zmarszczek.
 Zrozumiałem jednak jeszcze coś. Pani „poziomka“