Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/106

—   94   —

była piekarką, a ponieważ miała ręce czerwone, a zatem była i farbiarką. Spotkał mię zaszczyt dania pomocy żonie Bojadży Boszaka, którego chciałem odwiedzić, tej dobrej niewieście, która czuwała nad córką podczas rozmowy ze starającym się o jej rękę.
 O zacna „poziomeczko“! Ten którego miłość kryjesz pod swe skrzydła macierzyńskie, nazwał cię przed chwilą dopiero żabą, a głos twój błagalny, krzykiem pokrytej brodawkami ropuchy! Czyż miłość niema lepszego instynktu? Czyż nie zdołała przeczuć blizkości opiekunki?
 — Jakże cię mam podnieść, skoro nie pozwalasz się dotknąć? — zapytałem.
 — Unieś mnie z tyłu! Zatoczyłem półkole, tak dostałem się poza jej plecy i położyłem pod nią ręce.
 — Chajyr, chajyr! Sen czapuk kidżylelanyr — nie, nie! Mam łaskotki! — wrzasnęła tak, że odskoczyłem o kilka łokci.
 — Gdzież cię mam ująć? — spytałem.
 — Nie wiem.
 — To spróbujmy inaczej!
 — Ale jak?
 — Tam leży sznur. Zapomnieli go ci, którzy przynieśli te towary. Pociągnę cię sznurem.
 — Ale nie za szyję!
 — Nie, za biodra.
 — Spróbuj!
 Otoczyłem sznurem korpus „poziomki“, obróciłem się do niej plecami, pochyliłem się, przeciągnąwszy sznur przez ramię i zawołałem:
 — Gozet! Bir, iki, ecz — Baczność! Baz, dwa, trzy!
 Przy słowie „trzy “ zacząłem się zwolna prostować. Sznur się naprężył, bo już ciągnąłem. Nie dało się.
 — Zur, zur, zur, — podnieś się, podnieś, podnieś — wołałem dysząc.
 — Mumkinzic, mumkinzic; kajar im — niemożliwe,