Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/108

—   96   —

 — Od bardzo, bardzo dawna!
 — Ale jak się tu dostałaś?
 — Osioł się spłoszył. Kolce drażniły go po nogach.
 — A ty na nim siedziałaś?
 — Tak.
 Biedny, biedny muł! Teraz żal mi się zrobiło, że przerwałem mu ucztę. On zasłużył uczciwie na te cukry.
 — Czemu wjechałaś z nim tu między te kolce? — pytałem.
 — Chciałam — chciałam...
 Pokraśniała jeszcze bardziej i umilkła. Rozejrzałem się dokoła. Był tu cały magazyn.
 — Do kogo należą te rzeczy? — zapytałem.
 — Nie... nie... nie wiem!
 — A jednak wiedziałaś o tem, że tu się znajdują?
 — Nie.
 — Ja umiem milczeć i jestem obcy w dodatku. Mnie się nie potrzebujesz obawiać. Ale jak to dobrze, że nie zauważyłem cię, kiedy jeszcze drugi człowiek był ze mną.
 — Nie byłeś sam?
 — Nie. Był ze mną młody człowiek z Kabacz.
 — Gdzie on teraz?
 — Pojechał do domu.
 — Czy wiesz, jak się nazywa?
 — Tak. To jest sahaf Ali.
 — Ach to ten? Nie, nie powinno dojść do jego wiadomości to, co tu widziałeś. Czy znasz go dobrze?
 — Spotkałem go dziś po raz pierwszy, ale bardzo mi się podobał.
 — A jak mnie tu znalazłeś?
 — Zauważyłem twoje pieczywo, rozrzucone po ziemi, a potem znalazłem muła. Zaplątał się w krzakach. Przywiązałem go i poszedłem twym śladem. Tak dostałem się tutaj.
 — Ten osioł to bardzo głupie zwierzę. Teraz muszę pozbierać pieczywo, a trudno mi się schylać. Czy mi pomożesz?