Strona:Karol May - W wąwozach Bałkanu.djvu/11

—   3   —

 Zapytany dźwigał olbrzymi sarras u boku i dzierżył straszny kostur w prawicy. Dokoła fezu owinął chustę, która kiedyś miała może jakąś barwę, ale teraz kapała brudem; szedł boso. Przypatrywał mi się przez chwilę, poczem zamierzał także moich towarzyszy poddać szczegółowej obserwacyi.
 — No! — rzekłem zniecierpliwiony.
 — Sabr, sabr — cierpliwości, cierpliwości! — odpowiedział.
 Oparł się na kiju i zaczął dokładnie badać postać małego hadżego. Halef Omar jednak sięgnął do troków przy siodle, dobył bata i zapytał:
 — Znasz to?
 Zapytany wyprostował się, ujął za pałasz i odparł:
 — Znasz to, mały?
 Mały! Żadne słowo nie mogło Halefa Omara tak dotknąć, jak to. Zamierzył się do ciosu, lecz ja wcisnąłem się z koniem między tamtego a niego i przestrzegłem go:
 — Tylko bez zbytniego pośpiechu, Halefie! Już ten człowiek odpowie mi na pytanie.
 Wyjąłem z kieszeni małą monetę, pokazałem właścicielowi pałasza i powtórzyłem:
 — A zatem, czy jest tu bekdżi?
 — A dasz pieniądze? — spytał.
 — Tak.
 — To dawaj!
 Wyciągnął rękę.
 — Najpierw odpowiedź!
 Tak, tu jest bekdżi. No, ale teraz już dawaj pieniądze!
 Było to tylko kilka miedzianych para.
 — Masz! — rzekłem. — Gdzie on mieszka?
 — A zapłacisz i za to pytanie?
 — Przecież już zapłaciłem!
 — Za pierwsze, lecz nie za drugie.
 — Dobrze, masz jeszcze dwie pięcioparówki! A zatem, gdzie mieszka bekdżi?